Η Αγάπη των ανθρώπων στην Ενορία για τα Χριστούγεννα.

 

                                          

 

 Σήμερα ήταν μία ημέρα πνευματικής χαράς και αγάπης συνανθρώπων μας που αγαπούν την Ενορία μας. Η αγάπη κατασκεύασε την Φάτνη του Χριστού  στο προαύλιο του Ναού μας. Τα Χριστούγεννα πλησιάζουν και με τον Χριστό θα είναι όμορφα!!! Ευχαριστούμε από καρδιάς τους φίλους μας και ευχόμαστε πολλές ευλογίες απο το Σπήλαιο της Βηθλεέμ.  

Παραθέτουμε την κατάθεση του κ.Κλεάνθη που αξίζει να την διαβάσουμε.

 ************************************************

 

Η κρίση των αξιών εκφράζεται και ως κρίση σημασιών. Λέξεις, όπως εκμετάλλευση ή αδικία, δεν έχουν πια νόημα. Μέσα από την ενιαία σκέψη, το πρόβλημα αντιμετωπίζεται πια ως απλή εναλλαγή «φυσικών» καταστάσεων. Και οι φυσικές συμπεριφορές νοούνται πέρα από κανόνες και αξίες.

 Έχουν δίκαιο λοιπόν όσοι ισχυρίζονται  ότι η κατάσταση είναι χειρότερη και από τις χειρότερες μέρες της κατοχής και της μετέπειτα δύσκολης περιόδου. Της φτώχιας και του πηχτού ζόφου. Τότε υπήρχε βάσιμη ελπίδα ότι θα τελειώσει ο εφιάλτης. Θα μετρηθούν η πληγές θα επουλωθούν τα τραύματα και η χώρα θα πάρει κάπως τα πάνω της. Όπως και έγινε. Στα ερείπια υπήρχε ο σπόρος της αναγέννησης. Φαινόταν φως, αμυδρό,  μα φως, μέσα στο σκοτάδι της ανέχειας. Έλαμπε στο βάθος προοπτική. Σήμερα;

Συνεπώς, συναισθάνομαι  ως υποχρέωση την ανάληψη  δράσεων  και πρωτοβουλιών  στη βάση συντεταγμένης λειτουργίας προς όφελος της κοινωνίας των πολιτών.

Οι συγκεκριμένες πρωτοβουλίες, πρέπει να ληφθούν χάριν ενός πιθανοκρατικού λογισμού πρεσβεύοντας αρχές και  αξίες που εμπεριέχουν η ανιδιοτέλεια και η γενναιοδωρία, απευθύνονται σε πολλές κατηγορίες συμπολιτών αλλά και σε  συγκεκριμένες πληθυσμιακές ομάδες, οι οποίες αντιμετωπίζουν αυξημένα εμπόδια πρόσβασης, υφιστάμενοι, ένα ιδιότυπο αποκλεισμό από το αυτονόητο που είναι η συμμετοχή στη  δημιουργία οποιασδήποτε μορφής.

Εδώ λοιπόν υπεισέρχεται  ως καταλυτικό στοιχείο το συναίσθημα της αλληλεγγύης οι ευγενικές χειρονομίες, και η υποχρέωση να ξαναβρούμε τη δυνατότητα της ατομικής μας ευθύνης. Όλη αυτή η διάσταση ορίζεται και  σηματοδοτείται από τη μαγεία του Εθελοντισμού.

Έκφραση πολυσήμαντη που φανερώνει πολιτιστική ταυτότητα, μέτρο δημιουργίας και διάθεση για ανθρωπιστική  προσφορά.

Έννοια που αποτελεί επίφαση ελευθερίας, και δημιουργικής σκέψης.

Αδέσμευτη, ακηδεμόνευτη, οικουμενική.

Είναι το πλαίσιο που εδράζεται το περίγραμμα όπου κανοναρχούνται όλες οι αξιακές οντότητες.

 Είναι η προσφορά αλληλεγγύης που αποτελούσε ύψιστο προτέρημα της φυλής μας.

Δυστυχώς όμως παραδόθηκε στην Προκρούστια κλίνη  και από πολυσήμαντη ανθρώπινη λειτουργία κατάντησε απλό παραγωγικό εργαλείο.

Μέσα από αυτή την απλούστευση καταργείται  σιγά-σιγά το ζωντανό κυκλοφοριακό σύστημα του αλτρουισμού, κατασκευάζονται έτοιμα σχήματα και συνθήματα που απονευρώνουν τη σκέψη, σκοτώνουν τη φαντασία και χαλαρώνουν μέχρι να εξαφανίσουν τη σχέση σκέψης και συναισθήματος. Καταντάμε απρόθυμοι, μοιρολάτρες, μίζεροι. 

Συνεπώς, πρέπει να γίνει πίστη ό,τι ο εθελοντισμός είναι στυλοβάτης της κοινωνικής δομής, στο πεδίο του οποίου  συναντάμε δύο όψεις: τον εθελοντισμό στο επίπεδο μιας ελάσσονος αποτίμησης εργασίας και τον πλήρη εθελοντισμό όπου η εργασία δεν αμείβεται αλλά προσφέρεται, στην κοινωνία των πολιτών.

Επομένως σημαίνει ανιδιοτέλεια, μεράκι, αντίσταση στα συντεχνιακά συμφέροντα, που έχουν πάρει μορφή χιονοστιβάδας αλλά ταυτόχρονα πάλη για την προτεραιότητα της ανθρωπιάς και των  σχέσεων.

Σήμερα, είχα την χαρά και την ευτυχία να συμμετάσχω εθελοντικά σε μια ανάλογη κοινωνικά πρωτοβουλία. Με την παρουσία και την προτροπή  του Ιερωμένου Πατέρα Ιωάννη  αλλά και τη βοήθεια και συμπαράσταση και άλλων συνανθρώπων μας κατασκευάσαμε, τη Φάτνη των Χριστουγέννων,  στον προαύλιο χώρο του Ιερού Ναού Αγίου Γεωργίου Γιάννουλης.  

Έτσι, μπορέσαμε έστω και προσωρινά να δραπετεύσουμε  από την απραξία  ενός τοπίου, όπου κυριαρχεί μια ιδιότυπη δυσμένεια, που ακυρώνει κάθε προσπάθεια συμμετοχής στην αισιοδοξία. Να δραπετεύσουμε από ένα κόσμο λάφυρο της αερολογίας και να επιστρέψουμε στον κύκλο της απόλυτης γαλήνης  εκεί που δεν χρειάζεται να διατιμηθούν  τα οράματά μας.

Εκεί που μπορούμε να απορρίψουμε μια ψεύτικη υπόσχεση αλλά έχουμε δύναμη να αντιμετωπίσουμε  μια αληθινή άρνηση.

Εκεί που μπορούμε να επικοινωνούμε  με το Θεό και όχι να συζητάμε  για τον Θεό.

Εκεί που όταν κάποιοι μοιράζονται κάτι χρήσιμο μαζί μας, έχουμε ηθική υποχρέωση να το μοιραστούμε  με άλλους.

  Συμπερασματικά δεν μπορεί να συνεχίσουμε να παραμένουμε ευδαιμονικά αδιάφοροι και να συντηρούμε τα εντοπισμένα κενά. Διαφορετικά όπως ορίζει νόμος της φυσικής «το κενό συμπληρώνεται με κενό».

 Ούτε μπορούμε να παρακολουθούμε τους πάσης φύσεως αναλυτές γιατί το μοναδικό αποτέλεσμα που έχουν επιφέρει  είναι να κάνουν πιο σεβαστή την αστρολογία.

Το σημαντικότερο όμως είναι η στιγµή να διαμορφώσουμε µια νέα συνείδηση, καλύπτοντας το ψυχικό  έλλειµµα , αναδεικνύοντας τα θετικά αποτελέσµατα της συλλογικής δράσης.

«Νύμφης πανάγνου τὸν πανόλβιον τόκον,
ἰδεῖν ὑπὲρ νοῦν ἠξιωμένος χορός,
ἄγραυλος, ἐκλονεῖτο τῷ ξένῳ τρόπῳ
τάξιν μελωδούσάν τε τῶν Ἀσωμάτων,
Ἄνακτα Χριστόν, ἀσπόρως σαρκούμενον»

 

Με Εκτίμηση

Κλεάνθης Παπάγγελος