Μένουμε Εκκλησία

ΜΕΝΟΥΜΕ ΕΚΚΛΗΣΊΑ, γιατί είμαστε ορθόδοξοι Χριστιανοί.
ΜΕΝΟΥΜΕ ΕΚΚΛΗΣΊΑ, γιατί είναι το σπίτι μας.
ΜΕΝΟΥ ΕΚΚΛΗΣΊΑ, γιατί είναι η πηγή της Ζωής μας.
ΜΕΝΟΥΜΕ ΕΚΚΛΗΣΊΑ, γιατί θέλουμε να ακούγεται ο Λόγος του Χριστού.

Η Εκκλησία ειναι η τροφός του Γένους μας! 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ

       Εικόνα του 1837,κτήμα του Ιερού Ναού.

Η εμφάνιση του Ιησού Χριστού στον άπιστο Θωμά. 

Βέβαια σύννεφα αμφιβολίας και απιστίας είχαν εμφανισθεί αλλά την κατάλληλη ώρα παρουσιάζεται ανάμεσα τους ο Θεάνθρωπος, ο νεκραναστημένος Χριστός διαλύοντας την ομίχλη των δισταγμών, σκορπίζοντας τις αμφιβολίες με τον Αναστάσιμο χαιρετισμό «Ειρήνη υμίν…»! Ναι! Μπροστά τους έχουν τον Διδάσκαλο με τα τρυπημένα χέρια από τα καρφιά, και την ματωμένη πληγή από την λόγχη ο ίδιος ο Κύριος με σώμα άφθαρτο, αναστημένο.

Η χαρά των μαθητών είναι απερίγραπτη «Έωρακαμεν τον Κύριον»! Είδαμε τον Κύριο φώναζαν. Δεν δοκίμασαν όμως όλοι αυτήν την υπερκόσμια χαρά της αναστάσιμης Παρουσίας του Χριστού. Ο Θωμάς έλειπε από την συντροφιά των μαθητών, και όταν συναντήθηκε μαζί τους και άκουσε για την εμφάνιση του νεκραναστημένου δεν έδειξε τον ίδιο ενθουσιασμό δεν ένιωσε την ίδια χαρά. Ο Απόστολος Θωμάς ήταν δύσπιστος χαρακτήρας, ήταν θετικός τύπος, ζητούσε αποδείξεις. Δεν ήταν από εκείνους τους σημερινούς χριστιανούς που λένε : «Πίστευε και μην ερεύνα…» αλλά εκπροσωπούσε τους ερευνητές και αναζητητές της αλήθειας. Ήθελε μία προσωπική εμπειρία. Δεν αρκέσθηκε στα όσα του είπαν οι υπόλοιποι μαθητές…

Τον είδε μαζί με τους άλλους να δαμάζει τα στοιχεία της φύσεως, να διατάζει τα κύματα και εκείνα να γαληνεύουν, τον είδε να ανασταίνει νεκρούς, τον είδε να σηκώνει παράλυτους, τον είδε να συγχωρεί τους εχθρούς του επάνω στον Σταυρό, είδε την γη να τρέμει κάτω από τα πόδια του όταν ο Εσταυρωμένος είπε το «Τετέλεσται», άκουσε ότι το Σώμα του δεν βρέθηκε στον Τάφο μετά τρεις ημέρες, όμως παρά ταύτα δεν πίστεψε. Γιατί ; Γιατί η απιστία είναι ζυμωμένη με την ανθρώπινη φύση. Όλοι μας πιστεύουμε, αλλά σε καιρό πειρασμού, η πίστη μας χαλαρώνει, ζητούμε από τον Θεό να κάνει έντονη την παρουσία του και έτσι γίνεται μόνο που ο Θεός εμφανίζεται μπροστά μας όπως θέλει εκείνος όχι όπως θέλουμε εμείς.

Η ψηλάφηση του Ιησού

Μετά από οκτώ ημέρες ο Αναστημένος Σωτήρας εμφανίζεται και πάλι. Παρόντες είναι όλοι οι μαθηταί και ο Θωμάς. «Έλα Θωμά. Φέρε τον δακτυλόν Σου εδώ. Και κοίταξε τα χέρια μου και φέρε το χέρι Σου και βάλε στην πλευρά μου και μην γίνεσαι άπιστος αλλά πιστός»! Να η ώρα της σωτηρίας,της ομολογίας. Ο μαθητής συντετριμμένος, ταπεινωμένος μετά την έρευνα, σωριάστηκε μπροστά στα πόδια του Διδασκάλου και άφησε να βγουν από τα ευτυχισμένα στήθη του τούτα τα λόγια : «Ο Κύριος μου και ο Θεός μου».

Ας γίνουμε και εμείς ομολογητές της πίστεως μας, ας απομακρύνουμε τα σύννεφα της απιστίας και της αμφιβολίας που σκεπάζουν τον ουρανό της πίστης μας και ας αφήσουμε το γεγονός της Αναστάσεως του Χριστού να διαποτίσει όλη την ζωή μας έτσι ώστε όλη η εβδομάδα μας να φωτίζεται από το Πανάγιο φως της Αναστάσεως, αφού η Κυριακή είναι η καρδιά της εβδομάδας, η ημέρα εκείνη που γιορτάζουμε το μέγιστο θαύμα της εκ νεκρών Αναστάσεως. Γι΄ αυτό είναι απαραίτητο όλη η ζωή μας να κινείται γύρω από την Αναστάσιμη Θ. Λειτουργία της Κυριακής που είναι το κέντρο της πίστεως μας και της Σωτηρίας μας. Ο π. Ιουστίνος Πόποβιτς γράφει ότι ολόκληρο το Ευαγγέλιο των Ορθόδοξων κλείνεται μέσα σε τέσσερις λέξεις: ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Η άνοιξη που ήδη ξεκίνησε ας δώσει την θέση της στην πνευματική άνοιξη της ζωής μας η οποία θα απομακρύνει τον πνευματικό χειμώνα της αμαρτίας κάτω από το φως της Αναστάσεως.

Ο ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ Ο ΤΡΟΠΑΙΟΦΟΡΟΣ

Ο Άγιος Γεώργιος γεννήθηκε περίπου το 275 στην Καππαδοκία, από γονείς Χριστιανούς. Ο πατέρας του, μάλιστα, πέθανε μαρτυρικά για το Χριστό όταν ο Γεώργιος ήταν 10 χρονών. Η μητέρα του τότε τον πήρε μαζί της στην πατρίδα της την Παλαιστίνη. Όταν έγινε 18 χρονών, στρατεύθηκε στο ρωμαϊκό στρατό. Αν και νέος στην ηλικία, διεκπεραίωνε τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις τέλεια. Γι' αυτό, γρήγορα τον προήγαγαν σε ανώτερα αξιώματα και του έδωσαν τον τίτλο του κόμη και ο Διοκλητιανός τον εκτιμούσε πολύ. Συνέβη, όμως, την εποχή εκείνη ό Διοκλητιανός να κηρύξει διωγμό κατά των Χριστιανών. 

Ο Γεώργιος ήταν 28 χρονών και χωρίς δισταγμούς ομολόγησε την πίστη του. Ο Διοκλητιανός δεν το περίμενε και έφριξε για τη στάση του Γεωργίου. Οργισμένος ο Διοκλητιανός διέταξε να τον κλείσουν στην φυλακή κα να του περισφίγξουν τα πόδια στο ξύλο και αφού τον ξαπλώσουν ανάσκελα, να βάλουν πάνω στο στήθος του μεγάλη και βαριά πέτρα. 

Το άλλο πρωί ο Διοκλητιανός διέταξε να του παρουσιάσουν τον Γεώργιο για να τον ανακρίνει. Και πάλι αυτός έμεινε ακλόνητος στην ομολογία. Ο Διοκλητιανός οργίστηκε από τα λόγια του και διέταξε τους δήμιους να δέσουν τον Άγιο σε ένα μεγάλο τροχό για να κομματιαστεί το σώμα του. Μάλιστα ειρωνεύτηκε την ανδρεία του Αγίου και τον κάλεσε να προσκυνήσει τα είδωλα. Ο Γεώργιος ευχαρίστησε τον Θεό που τον αξίωνε να δοκιμαστεί και δέχτηκε με ευχαρίστησε να υποστεί το φοβερό αυτό μαρτύριο, που χώριζε σε μικρά λεπτά κομμάτια ολόκληρο το σώμα του, επειδή γύρω γύρω από τον τροχό υπήρχαν μπηγμένα κοφτερά σίδερα, που μοιάζανε με μαχαίρια. Πραγματικά μόλις ο τροχός κινήθηκε τα κοφτερά σίδερα άρχισαν να κόβουν το σώμα του. Τότε ακούστηκε μια φωνή από τον ουρανό που έλεγε: 

«Μη φοβάσαι, Γεώργιε, γιατί εγώ είμαι μαζί σου» και αμέσως ένας άγγελος ελευθέρωσε τον Άγιο, λύνοντας τον από τον τροχό και θεραπεύτηκε όλο το καταπληγωμένο σώμα του! 

Ο Γεώργιος αφού απέκτησε το θαυμάσιο παράστημα του, με όψη αγγελική, παρουσιάστηκε στον Διοκλητιανό που είχε πάει με άλλους να κάνει θυσία. Μόλις τον είδαν έμειναν όλοι έκθαμβοι και απορημένοι. Μερικοί δε ισχυριζόντουσαν ότι είναι κάποιος που του μοιάζει και άλλοι ότι είναι φάντασμα. Καθώς όμως σχολιάζανε το γεγονός, εμφανίστηκαν μπροστά στον βασιλιά δύο από τους αξιωματικούς του, ο Πρωτολέοντας και ο Ανατόλιος (τιμάται 23 Απριλίου) με 1000 στρατιώτες και ομολόγησαν την πίστη τους στον Χριστό. 

Ο Διοκλητιανός εξοργίστηκε και διέταξε να τους σκοτώσουν όλους. Έπειτα διέταξε να γεμίσουν αμέσως ένα λάκκο με ασβέστη και νερό και αφού ρίξουν μέσα τον Γεώργιο και κλείσουν το λάκκο, να τον αφήσουν μέσα 3 μέρες, έτσι που να διαλυθούν και τα κόκκαλα του. 

Μετά από 3 μέρες ο Διοκλητιανός έστειλε στρατιώτες να ανοίξουν το λάκκο. Με μεγάλη τους έκπληξη όμως βρήκαν τον Γεώργιο όρθιο, μέσα στον ασβέστη και προσευχόταν. Το γεγονός εντυπωσίασε και προκάλεσε θαυμασμό και ενθουσιασμό στο λαό, που φώναζε: 

«Ο Θεός του Γεωργίου είναι μεγάλος». 

Ο Διοκλητιανός ζήτησε εξηγήσεις από τον Γεώργιο, που έμαθε τις μαντικές τέχνες και πως τις χρησιμοποιεί. Ο Γεώργιος τότε του απάντησε ότι τα γεγονότα ήταν αποτέλεσμα της Θείας Χάρης και δύναμης και όχι μαγείας και γοητείας. Ο Διοκλητιανός οργισμένος διέταξε να του φορέσουν πυρακτωμένα παπούτσια με σιδερένια καρφιά και τον εξαναγκάσουν να περπατά. Ο Άγιος προσευχόταν και περπατούσε χωρίς να πάθει τίποτα. Πάλι διέταξε να τον φυλακίσουν και σκέφτηκε να φωνάξει του άρχοντες για να συσκεφτούν τι έπρεπε να κάμουν στον Γεώργιο. Και αφού τον δείρανε τόσο πολύ με μαστίγια και καταπλήγωσαν ολόκληρο το σώμα του Αγίου, τον παρουσίασαν στον Διοκλητιανό, που έμεινε έκπληκτος βλέποντας τον Γεώργιο να λάμπει σαν Άγγελος! 

Σκέφτηκε, λοιπόν, ότι το φαινόμενο αυτό οφειλόταν στις μαγικές του ικανότητες. Γι' αυτό κάλεσε τον μάγο Αθανάσιο, για να λύσει τα μάγια του Γεωργίου. Ήλθε, λοιπόν ο μάγος Αθανάσιος (τιμάται επίσης 23 Απριλίου), κρατώντας στα χέρια του δύο πήλινα αγγεία, όπου υπήρχε δηλητήριο. Στο πρώτο αγγείο το δηλητήριο προξενούσε τρέλα, ενώ στο δεύτερο τον θάνατο. Αμέσως οδήγησαν τον Άγιο στον Διοκλητιανό και στον μάγο Αθανάσιο. Ο βασιλιάς διέταξε να του δώσουν να πιει το πρώτο δηλητήριο. Ο Άγιος χωρίς δισταγμό ήπιε το δηλητήριο του πρώτου δοχείου, αφού προηγουμένως προσευχήθηκε , λέγοντας: 

«Κύριε Ιησού Χριστέ, ο Θεός ημών, ο ειπών καν θανάσιμον τι πίωτιν, ου μη αυτούς βλάψει, θαυμάστωσον νυν τα ελέη σου». 

Και δεν έπαθε απολύτως τίποτα! Μόλις είδαν ότι δεν έπαθε απολύτως τίποτα, ο βασιλιάς διέταξε να του δώσει ο μάγος και το δεύτερο αγγείο. Το ήπιε και αυτό χωρίς να πάθει το παραμικρό. 

Τότε όλοι έμειναν έκπληκτοι από αυτό το θαύμα. Ο Διοκλητιανός εξακολουθούσε να επειμένει ότι για να μην πεθάνει ο Γεώργιος είχε δικά του μάγια. Ο μάγος Αθανάσιος που ήξερε πόσο δραστικά ήταν τα δηλητήρια, αφού γονάτισε μπροστά στον μάρτυρα, ομολόγησε την πίστη του στον αληθινό Θεό. Τότε ο Διοκλητιανός διέταξε και φόνευσαν τον Αθανάσιο αμέσως. 

Εκείνη την στιγμή έφθασε και η γυναίκα του Διοκλητιανού Αλεξάνδρα (τιμάται 21 Απριλίου), που ομολόγησε την πίστη της στον αληθινό Θεό. Και ο σκληρός και άκαρδος Διοκλητιανός διέταξε να την φυλακίσουν και την επομένη να της κόψουν το κεφάλι. Η Αλεξάνδρα ενώ προσευχόταν στην φυλακή, παρέδωσε την ψυχή της στα χέρια του Θεού. Ο Άγιος Γεώργιος, ανέστησε νεκρό που είχε κοιμηθεί πριν 300 χρόνια (!!!) και αυτό έκανε πολλούς να πιστέψουν στο Χριστό. Έτσι ο Άγιος Γεώργιος κλείστηκε στην φυλακή και την νύκτα είδε στ' όνειρο του τον Χριστό, που του ανάγγειλε ότι θα πάρει το στεφάνι του μαρτυρίου και θα αξιωθεί της αιωνίου ζωής. Σαν ξημέρωσε διατάχτηκαν οι στρατιώτες από τον ο Διοκλητιανό να παρουσιάσουν μπροστά του τον Άγιο. 

Πραγματικά ο Άγιος βάδιζε γεμάτος χαρά προς τον βασιλέα, επειδή προγνώριζε ότι έφτασε το τέλος του. Μόλις λοιπόν τον αντίκρισε ο Διοκλητιανός, του πρότεινε να πάνε στον ναό του Απόλλωνα για να θυσιάσει στο είδωλο του. Όταν μπήκε ο Άγιος στον ναό, σήκωσε το χέρι και αφού έκανε το σημείο του σταυρού διέταξε το είδωλο να πέσει. Αμέσως εκείνο έγινε κομμάτια. 

Ο ιερέας των ειδώλων και ο λαός τόσο πολύ θύμωσαν, που φώναζαν στον βασιλέα να θανατώσει τον Γεώργιο. Ο Διοκλητιανός έβγαλε διαταγή και του έκοψε το κεφάλι, στις 23 Απριλίου το 303. 

Άγιε Γεώργιε πρέσβευε υπέρ ημών.

ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ, Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΣ ΦΕΤΟΣ

Την μνήμη του Αγίου μας, Γεωργίου του Τροπαιοφόρου, θα εορτασει η Ενορία μας, κατω από τις δύσκολες ημέρες που περνάμε.
Τον Άγιο μας όμως δεν θα τον αφήσουμε χωρίς να τον τιμήσουμε.
Με τις ευχές του Σεβασμιωτάτου Μητροπολιτου Λαρίσης και Τυρνάβου κ. κ Ιερωνύμου, την Τετάρτη 22 Απριλίου στις 6:30 το απόγευμα θα τελεστεί ο Πανηγυρικος Εσπερινός, κεκλεισμένων των θυρών.
Την Πέμπτη 23 Απριλίου 7:30 με 10:30, θα τελεστεί ο Ορθρος και η θεία Λειτουργία, πάλι κεκλεισμένων των θυρών.
Αναγνωρίζουμε ότι η φετινή εορτή του Αγίου μας, θα είναι διαφορετική, χωρίς εορτασμούς, χωρίς χορούς, χωρίς λιτανεία, όμως με τις προσευχές όλων σας, των ενοριτων των φίλων μας. Ευχόμαστε του χρόνου να τον τιμήσουμε όπως πρέπει.
Και στον εσπερινό και το πρωί στην Λειτουργία, θα έχουμε live απο το Facebook.
Χρόνια Πολλά σε όλους με την ευλογία του Αγίου μας.
Ο Ναός θα παραμένει κλειστός. 

ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΆΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΛΑΡΊΣΗΣ ΚΑΙ ΤΥΡΝΆΒΟΥ κ. κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ

Λάρισα, Ἅγιο Πάσχα 2020

ΜΗΝΥΜΑ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ

Πρός

Τόν Ἱερό Κλῆρο καί τόν

Εὐσεβῆ Λαό τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως.

Ἀγαπητοί μου,

    Ἔφθασε πάλι ἡ σπουδαιότερη νύκτα τῆς χρονιᾶς, ἡ νύκτα τῆς Ἀναστάσεως! Ἡ νύκτα πού διατρανώνουμε τήν Πίστη μας πώς τό σκοτάδι δέν μπορεῖ νά νικήσει τό φῶς! Καί τοῦτο ὄχι γιατί τό φῶς τῆς λαμπάδας τοῦ καθενός μας, καθώς προστίθεται στό φῶς ἀπό τίς λαμπάδες ὅλων μας, δημιουργεῖ μιά θαυμαστή φωτοχυσία, ἕνα ἐξαίσιο θέαμα, μιά ζωντανή εἰκόνα, πού καταλύει καί κατανικᾶ ὅ,τι μαῦρο καί σκοτεινό καί ἀπειλητικό. Ἀλλά διότι τό Φῶς τῆς Ἀναστάσεως, τό Φῶς τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, τό Φῶς τῆς ὄντως Ζωῆς ξεπηδᾶ ἀπό τόν κενό Τάφο γιά νά καταλάμψει τή βεβαία ἐλπίδα μας. Οἱ Χριστιανοί δέν ἐλπίζουμε, γιατί ἔχουμε βεβαιότητα, ἔχουμε σιγουριά, ἔχουμε Πίστη ὅτι ὁ Χριστός μας εἶναι ἡ πηγή τοῦ Φωτός, ἡ πηγή τῆς Ζωῆς κι ἐμεῖς ζοῦμε τό Φῶς.

    Σέ μιά μοναδική ὑπέρβαση τῆς ἀνθρώπινης λογικῆς, ἡ ὁποία ἀποδεικνύεται πολύ μικρή γιά νά χωρέσει τήν Ἀλήθεια πού ἀποκαλύπτεται, ἡ Ἐκκλησία μᾶς καλεῖ νά ζήσουμε, νά βιώσουμε, νά λάβουμε τήν ἐμπειρία τῆς Ἀναστάσεως. Πῶς; Μέ μιά χαρακτηριστική φράση τῆς κατ’ ἐξοχήν Ἀναστάσιμης Προσευχῆς: «Τόν Σταυρόν Σου Χριστέ προσκυνοῦμεν καί τήν Ἁγίαν Σου Ἀνάστασιν ὑμνοῦμεν καί δοξάζομεν». Γιά νά φτάσουμε στήν Ἀνάσταση περνᾶμε πρῶτα ἀπό τό Σταυρό καί γιά νά Τήν ὑμνήσουμε καί νά Τήν δοξάσουμε, πρέπει πρῶτα νά Τόν προσκυνήσουμε!

    Σαράντα μέρες θά εἶναι μέσα στίς Ἐκκλησιές μας κυρίαρχη ἡ εἰκόνα τῆς Ἀναστάσεως, συνάμα ὅμως θά δεσπόζει στή δική του θέση καί ὁ Τίμιος Σταυρός. Πῶς; Ἄδειος! Χωρίς τό Σῶμα τοῦ Ἀναστημένου Σωτῆρα μας. Ἄδειος γιά νά μᾶς θυμίζει ὅτι εἶναι τό ξύλο τῆς Ζωῆς, τό σύμβολο τῆς νίκης, τό ὄργανο τοῦ θριάμβου. Τό μέσο μέ τό ὁποῖο ὁ Χριστός, ἀφοῦ κυριαρχικά παρέδωσε τό πνεῦμα Του, θριάμβευσε καί στόν Ἅδη, νικῶντας ὁλοκληρωτικά τό θάνατο, ἀπελευθερώνοντας τούς ἀπ’ αἰῶνος δεσμίους, χαρίζοντας τήν ἀθανασία. Προσκυνοῦμε τό ξύλο τοῦ Σταυροῦ ὅπου χύθηκε τό Ἅγιο Αἷμα γιά νά ξεπλυθεῖ ὁ ρύπος τῆς ἁμαρτίας καί νά βλαστήσει τό δένδρο τῆς αἰώνιας ζωῆς. Προσκυνοῦμε τό ξύλο τοῦ Σταυροῦ ὅπου ὁ Χριστός ἔσβησε ὁλοκληρωτικά τό εἰς βάρος μας γραμμάτιο καρφώνοντάς το στό Σταυρό, ὅπου καί ξεγύμνωσε κατανικῶντας καί διαπόμπευσε ὅ,τι δαιμονικό, ὅ,τι σατανικό, ὅ,τι ἀπάνθρωπο (Κολ. β΄, 15).

    Ἔχοντας δέ προσκυνήσει τόν Τίμιο Σταυρό, ὑμνοῦμε καί δοξάζουμε τήν «Ἁγίαν Ἀνάστασιν». Αὐτές οἱ δυό στιγμές τῆς Ζωῆς τοῦ Κυρίου εἶναι τόσο ἀλληλένδετες καί ἄρρηκτα συνδεδεμένες, ὥστε ὁ Σταυρός νά λογίζεται ὡς τό προοίμιο καί ἡ ἀνατολή τῆς Ἀναστάσεως. Ἡ ζωή μας γίνεται σταυροαναστάσιμη, καθώς ἐάν θέλουμε νά βιώσουμε τήν ὄντως Ἀνάσταση πρέπει νά ἀνέλθουμε κι ἐμεῖς στό ὗψος τοῦ Σταυροῦ, γιά νά νεκρώσουμε ὅ,τι ἐμπαθές, ὅ,τι ἀντίθετο στό Θεῖο θέλημα, ὅ,τι ἐγωιστικό. Ὁ Σταυρός προβάλλεται ἄδειος γιατί καλούμαστε ἐμεῖς νά πάρουμε τή θέση τοῦ Μεγάλου Νικητῆ. Καί σταυρώνοντας τόν κακό ἑαυτό μας, νά κάνουμε κι ἐμεῖς τή δική μας διάβαση, τή δική μας ὑπέρβαση, τή δική μας στροφή πρός τήν Ἀλήθεια, τό Φῶς τή Χαρά. «Ἰδού γάρ ἦλθε διά τοῦ Σταυροῦ, χαρά ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ».

    «Ὦ Πάσχα λύτρον λύπης», ψάλλει μέ μοναδική ἀνακούφιση ὁ κάθε Ὀρθόδοξος, καθὠς αἰσθάνεται λυτρωμένος ἀπό τήν κατήφεια τοῦ θανάτου! Κι αὐτό εἶναι κάτι πού δέν περιγράφεται, ἀλλά βιώνεται! Δέν ἐξηγεῖται, ἀλλά ὑφίσταται! Ἀπό ὅποιον ζεῖ πνευματικά, ἀπό ὅποιον σταυρώνεται μέ τό Χριστό γιά νά ἀναστηθεῖ μαζί Του καί νά ζήσει τήν ἀτελεύτητη αἰωνιότητα.

Μέ ἀναστάσιμους ἀσπασμούς.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

†Ὁ Λαρίσης καί Τυρνάβου Ἱερώνυμος

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ

Η Ανάσταση του Χριστού

Το Μεγάλο Σάββατο είναι η τελευταία μέρα της Μεγάλης Εβδομάδας και της Μεγάλης Σαρακοστής πριν την λύτρωση και το Πάσχα . Η ημέρα είναι αφιερωμένη στην Ταφή και την Κάθοδο του Χριστού στον Άδη.

Τα μεσάνυχτα του Μεγάλου Σαββάτου προς Κυριακή του Πάσχα εορτάζεται κατά το ορθόδοξο τυπικό η Ανάσταση του Χριστού με τον ιερέα να εμφανίζεται στην Ωραία Πύλη προσφέροντας το Άγιο Φως λέγοντας «Δεύτε Λάβετε Φως».

Η πρώτη Ανάσταση

Το σώμα του Χριστού έχει ταφεί, χωρίς όμως να γνωρίζει την φθορά που γνωρίζουν όλοι οι νεκροί, καθώς παραμένει ενωμένο με την θεότητα, ενώ η ψυχή του Χριστού βρίσκεται στην κόλαση, στο χώρο του θανάτου, όπου κηρύττει την μετάνοια.

Ο Θεάνθρωπος Χριστός ολοκληρώνει το έργο της Θείας Οικονομίας, που είναι η ανάσταση όλης της Δημιουργίας και όλων των ανθρώπων, κι αυτών που ήταν εν ζωή, αλλά και αυτών που είχαν πεθάνει πριν τον ερχομό του Ιησού στον κόσμο.

Ο έσχατος εχθρός του ανθρώπου, ο θάνατος, νικιέται δια του θανάτου του Χριστού, και όλα κινούνται στην προσδοκία της Ανάστασης, της γνήσιας ελευθερίας.

Το πρωί εορτάστηκε στην εκκλησία η πρώτη Ανάσταση, κατά την οποία ψάλλεται το "ἀνάστα, ὁ Θεός, κρίνων τὴν γῆν, ὅτι σὺ κατακληρονομήσεις ἐν πᾶσι τοῖς ἔθνεσι".

«Σεισμός εγένετο μέγας», καθώς οι Μυροφόρες πλησιάζουν τον Τάφο του Ιησού.

Φτάνοντας στο σημείο αντί για το πτώμα του Ιησού βλέπουν στη θέση του Άγγελο ο οποίος τους αναγγέλλει πως ο «Κύριος Ανέστη».

Οι Μυροφόρες τρέχουν να αναγγείλουν την ευχάριστη είδηση στους Αποστόλους και ο ανεστημένος Ιησούς εμφανίζεται στο δρόμο τους.

Κατά τη σύναξη των έντεκα μαθητών εμφανίζεται μπροστά τους ο Ιησούς ο οποίος τους δίνει εντολή «πορευθέντες μαθητεύσαντες πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός του Υιού και του Αγίου Πνεύματος».

ΜΕΓΑΛΟ ΣΆΒΒΑΤΟ

Το Μεγάλο Σάββατο είναι η τελευταία ημέρα της Μεγάλης Εβδομάδας και της Μεγάλης Σαρακοστής,  αφιερωμένη από την Εκκλησία μας στην κάθοδο του Ιησού στον Άδη. Στους ναούς το πρωί γίνεται η λεγόμενη Πρώτη Ανάσταση, δηλαδή το προανάκρουσμα της Αναστάσεως, που μεταδίδουν οι ύμνοι, και της προσμονής της λυτρώσεως όλης της κτίσεως από την φθορά και τον θάνατο.

Ο Χριστός λιτανεύθηκε στο κουβούκλιο του Επιταφίου. Η εξόδιος ακολουθία του έλαβε τέλος, μέσα στον θρήνο των παλαιών μυροφόρων και των συγχρόνων πιστών, για την επί του τάφου συμβολικώς κειμένην πηγήν της ζωής και της αναστάσεώς τους.

Ενώ το σώμα του Ιησού βρίσκεται στον τάφο, η ψυχή του κατέβηκε προσωρινά στον Άδη για να μεταφέρει στους νεκρούς τον λόγο του. Εν τω μεταξύ οι Αρχιερείς με την άδεια του Πιλάτου, εγκαθιστούν φρουρά έξω από το μνήμα του Χριστού. Αυτό το έκαναν για να μην μπορέσουν οι μαθητές του να κλέψουν το σώμα του και να διαδώσουν ότι αναστήθηκε.

Το Μεγάλο Σάββατο είναι η ημέρα της σιγής και της προσδοκίας. Ημέρα κατά την οποία προανακρούεται το ελπιδοφόρο μήνυμα της αναστάσεως. Ημέρα προεόρτιας χαράς, για την λαμπροφόρο εορτή της δεσποτικής εγέρσεως.

Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασιν ζωήν χαρισάμενος», γιατί, χωρίς την ανάσταση του Χριστού, και η πίστη μας και το κήρυγμα του ευαγγελίου ματαιώνονται.

Το πρωί τελείται ο εσπερινός και η Θεία Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου. Η ακολουθία έχει αναστάσιμο και πανηγυρικό χαρακτήρα. Είναι η λεγομένη Πρώτη Ανάσταση. Μετά την ανάγνωση της προφητείας του Ιωνά, η οποία προτυπώνει την Ταφή και την Ανάσταση του Κυρίου, αντηχεί ως νικητήριος ιαχή ο ψαλμικός στίχος: «Ανάστα, ο Θεός, κρίνον την γην, ότι συ κατακληρονομήσεις εν πάσι τοις έθνεσι» και ο ιερέας σκορπίζει στους πιστούς φύλλα δάφνης (βάγια), σύμβολο νίκης και Ανάστασης.

Αμέσως μετά, διαβάζεται απόσπασμα από το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, που έχει αναστάσιμο περιεχόμενο, στο οποίο αναφέρεται ο μεγάλος σεισμός και η αποσφράγιση του τάφου από τον άγγελο. Σε πολλούς Ιερούς Ναούς διατηρείται το έθιμο της μίμησης του σεισμού και μάλιστα την ώρα που ψάλλεται το «Ανάστα ο Θεός». Στα Ιεροσόλυμα, το μεσημέρι του Μεγάλου Σαββάτου, γίνεται η τελετή της αφής του Αγίου Φωτός.

ΜΕΓΆΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΉ

Την ημέρα αυτή επιτελούμε τα σωτήρια και φρικτά Πάθη του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού. Τους εμπτυσμούς, τα ραπίσματα, τα κολαφίσματα, την πορφυράν χλαίναν, τον κάλαμον, τις ύβρεις, τους γέλωτας, τον σπόγγον, το όξος, τους ήλους, την λόγχην και προπάντων τον Σταυρόν και τον Θάνατον, τα οποία για χάρη μας εκουσίως καταδέχτηκε να πάθει ο Κύριος.

Ακόμη, θυμόμαστε και τη σωτήρια πάνω στον σταυρό ομολογία του ευγνώμονα ληστή, που σταυρώθηκε μαζί με τον Κύριο. «Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔρθῃς ἐν τῇ Βασιλείᾳ Σου», ομολόγησε βαθιά μετανιωμένος, την ώρα που όλοι Τον περιγελούσαν ή Τον αρνούνταν και ο Κύριος τον βεβαίωσε ότι θα ήταν σε λίγο μαζί Του πρώτος στον Παράδεισο!

Εκείνος  συγχώρεσε και τους σταυρωτές Του, φρόντισε και για την Παναγία Μητέρα Του, αναθέτοντάς την στον αγαπημένο Του μαθητή, Ιωάννη, ολοκλήρωσε πια το έργο Του πάνω στη Γη: «Τετέλεσται», είπε και ο Αθάνατος καταδέχτηκε τον θάνατο, για να μας χαρίσει και το πολυτιμότερο δώρο: την ανάστασή μας και την αιώνια ζωή.

Σε μας μένει να δεχτούμε τη θυσία Του, να Τον αγαπήσουμε, να βαδίσουμε μαζί Του τον δρόμο που βάδισε Εκείνος τηρώντας τις εντολές που μας άφησε, για να φτάσουμε κι εμείς στο τέλος να απολαύσουμε τα πλούσια δώρα που μας χαρίζει η αγάπη και η θυσία Του.

ΜΕΓΆΛΗ ΠΈΜΠΤΗ

Η Μεγάλη Πέμπτη, η ιερή μέρα κατά την οποία εορτάζεται ο Μυστικός Δείπνος του Ιησού Χριστού με τους 12 Αποστόλους. Η ημέρα αυτή είναι η τέταρτη ημέρα της Μεγάλης Εβδομάδας, της εβδομάδας δηλαδή η οποία προηγείται και καταλήγει στη γιορτή του Πάσχα. Της Μεγάλης Πέμπτης προηγείται η Μεγάλη Τετάρτη και ακολουθεί η Μεγάλη Παρασκευή. Τ

Τα Δώδεκα Ευαγγέλια περιγράφουν την πορεία του Ιησού προς τον Γολγοθά. Τον Μυστικό Δείπνο, το δάκρυ και την ανθρώπινη αδυναμία στους κήπους της Γεσθημανής, την προδοσία του από τον Ιούδα, την σύλληψη, την δίκη, τα βασανιστήρια, την Σταύρωση.

Τη Μεγάλη Πέμπτη το βράδυ η Εκκλησία θα μάς συγκλονίσει παρουσιάζοντάς μας τη Σταύρωση του Θεανθρώπου.

Το πρωί της Μεγάλης Πέμπτης τελείται ο εσπερινός της Μεγάλης Παρασκευής μαζί με τη Θεία Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου. Οι ιερείς κατά την ετοιμασία της Θείας Κοινωνίας εξάγουν δύο «αμνούς» (το μέρος του άρτου το οποίο μεταβάλλεται σε σώμα Χριστού) και διατηρούν τον ένα αφού τον τεμαχίσουν και τον αποξηράνουν, σε ασφαλές σημείο (μέσα στο αρτοφόριο πάνω στην αγία τράπεζα) για έναν ολόκληρο χρόνο για την κοινωνία των πιστών σε έκτακτες περιπτώσεις. Το βράδυ τελείται ο όρθρος της Μεγάλης Παρασκευής, στον οποίο αναπαριστάται το Θείο Δράμα της Σταύρωσης και διαβάζονται τα 12 ευαγγέλια που περιγράφουν τα γεγονότα από τη σύλληψη έως και την ταφή του Χριστού.

Ανάμεσα στο 5ο και το 6ο Ευαγγέλιο ψάλλεται το αντίφωνο «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου…» και ο Εσταυρωμένος λιτανεύεται από τους ιερείς. 

Σήμερον κρεμάται επί ξύλου...

Σήμερον κρεμάται επί ξύλου,
ο εν ύδασι την γην κρεμάσας.
Στέφανον εξ ακανθών περιτίθεται,
ο των αγγέλων βασιλεύς.
Ψευδή πορφύραν περιβάλλεται
ο περιβάλλων τον ουρανόν εν νεφέλαις.
Ράπισμα κατεδέξατο,
ο εν Ιορδάνη ελευθερώσας τον Αδάμ.
Ήλοις προσηλώθη,
ο Νυμφίος της Εκκλησίας.
Λόγχη εκεντήθη, ο Υιός της Παρθένου.
Προσκυνούμεν σου τα Πάθη, Χριστέ.
Δείξον ημίν και την ένδοξόν σου Ανάστασιν.

Είναι η στιγμή, το βράδυ, όπου σε όλες τις εκκλησίες της χώρας θα σβήσουν τα φώτα. Η πομπή της σταύρωσης υπό το αμυδρό φως των κεριών θα κινηθεί με αργό και σταθερό ρυθμό προς το κέντρο των ναών, διαπερνώντας το πλήθος των πιστών. Το Θείο πάθος σχεδόν κορυφώνεται…

Τα 12 Ευαγγέλια της Μεγάλης Πέμπτης συγκροτούνται κυρίως από περικοπές των Ευαγγελίων του Ιωάννη και του Ματθαίου. Εν περιλήψει τα 12 Ευαγγέλια: Τελευταίες νουθεσίες του Ιησού στους μαθητές του… «Αγαπάτε Αλλήλους». Ο τελευταίος αποχαιρετισμός. Προσευχή του Ιησού. Προδοσία του από τον Ιούδα. Σύλληψη του Ιησού και μεταφορά του «Από τον Άννα στον Καϊάφα». Δίκη του Ιησού από τους Αρχιερείς. Άρνηση Πέτρου («Πριν αλέκτορα φωνήσαι, τρις απαρνήση με»). Ο Ιησούς ενώπιον του Πιλάτου, στο Πραιτώριο. Προσπάθεια του Πιλάτου να απελευθερώσει τον Κύριο, αλλά εμπρός στην αποφασιστικότητα των Φαρισαίων υποχωρεί. «Βαραβάν ή Χριστόν;». Ο Πιλάτος «Νίπτει τας χείρας του». Ο Ιούδας μεταμελείται και επιστρέφει τα «τριάκοντα αργύρια» στους Αρχιερείς, οι οποίοι τα έβαλαν στον «Κορβανά» (ταμείο του Ναού). Απαγχονισμός Ιούδα. Πορεία του Ιησού προς τον Γολγοθά και Σταύρωσή του με δύο ληστές. Ο Ιησούς αφήνει το πνεύμα επί του Σταυρού. Μεταμέλεια του ενός ληστή, που ζητά από τον Κύριο να τον θυμηθεί στη βασιλεία των Ουρανών. Ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας ζητά από τον Πιλάτο το Σώμα του για να το θάψει. Ταφή του Ιησού και σφράγιση του Τάφου του από τους Αρχιερείς και Φαρισαίους.

Στις εκκλησίες, όλο το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης μέχρι το πρωί της Μεγάλης Παρασκευής, παραμένουν κυρίως γυναίκες οι οποίες «μοιρολογούν», ψάλλοντας ύμνους, τον Χριστό.

Σε πολλά μέρη, προετοιμάζουν τον στολισμό του Επιταφίου κατά την διάρκεια της νύχτας αυτής.
Στα σπίτια των Χριστιανών, την Μεγάλη Πέμπτη, βάφονται τα κόκκινα αυγά. Για τον λόγο αυτό, η ημέρα λέγεται και Κόκκινη Πέμπτη ή Κοκκινοπέφτη.

Εκτός από τα αυγά, την μέρα αυτή, φτιάχνονται τα πασχαλινά κουλούρια και τα τσουρέκια. Σε πολλές περιοχές της Ελλάδας, οι Χριστιανοί κρεμούν κόκκινα πανιά στα παράθυρα των σπιτιών τους.

ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΤΑΡΤΗ

Η Μεγάλη Τετάρτη είναι αφιερωμένη στην μετάνοια, την προδοσία ενώ σηματοδοτεί και την αρχή του τέλους για τον Ιησού με τον Μυστικό Δείπνο.

Κατά την διάρκεια της ημέρας αναφέρεται η μετάνοια και η μεταστροφή της πόρνης που άλειψε με μύρο τα πόδια του Ιησού, ο Μυστικός Δείπνος, δηλαδή η παράδοση της Θείας Ευχαριστίας, η προσευχή του Χριστού στο Όρος των Ελαίων και η προδοσία του Ιούδα.

Κατά την διάρκεια του Εσπερινού της Μεγάλης Τετάρτης διαβάζεται η περικοπή από το ευαγγέλιο του Ιωάννη, όμως το περιεχόμενο και η υμνολογία της ημέρας είναι εμπνευσμένη από την περικοπή του ευαγγελίου του Λουκά. Σύμφωνα με το ευαγγέλιο του Ιωάννη, ο Ιησούς προσκλήθηκε σε δείπνο στο σπίτι του Σίμωνος που ανήκε στην τάξη των Φαρισαίων. Επίσης στην πόλη βρισκόταν μία πόρνη, που μόλις έμαθε ότι ο Ιησούς ήρθε στην πόλη, θέλησε να μάθει σε ποιο σπίτι ήταν προκειμένου να τον συναντήσει.

Ενώ ο Ιησούς έτρωγε και συζητούσε με τους υπόλοιπους παρεβρισκόμενους, μπήκε ξαφνικά στο σπίτι η γυναίκα, κρατώντας στα χέρια της αλαβάστρινο δοχείο γεμάτο με μύρο. Προχώρησε στο μέρος του Ιησού και αφού στάθηκε πίσω του, γονάτισε και άρχισε να κλαίει και να οδύρεται γοερά. Η γυναίκα άνοιξε το δοχείο και άρχισε να ρίχνει μύρο και να πλένει τα πόδια του Ιησού, ενώ ταυτόχρονα έπεφταν τα δάκρυα της, που έτρεχαν σαν ποτάμι από τα μάτια της. Αφού άδειασε το δοχείο ξέπλεξε τα μαλλιά της και σκούπισε με αυτά τα πόδια του Ιησού, ενώ τα φιλούσε αδιάκοπα.

Αμέσως ο Ιησούς γύρισε προς την γυναίκα και της είπε: «Σου συγχωρούνται οι αμαρτίες σου». Έπειτα όλοι οι παραβρισκόμενοι άρχισαν να διερωτώνται ποιος είναι αυτός που μπορεί να συγχωρέσει αμαρτίες και ο Χριστός γύρισε ξανά προς την γυναίκα και της είπε: «Η πίστη σου σε έσωσε, πήγαινε στο καλό».

Η παράδοση της Εκκλησίας χρησιμοποιεί το συγκεκριμένο περιστατικό, συγκρίνοντας τη μετάνοια της πόρνης με το ολίσθημα του Ιούδα και παραλληλίζει τις δύο ψυχικές καταστάσεις. Η πόρνη ελευθερώνεται από την αμαρτία και μετανοεί, ενώ ο Ιούδας αιχμαλωτίζεται από τη φιλαργυρία και αποχωρίζεται απ’ το Θεό.

Νωρίς το απόγευμα ψάλλεται η Ακολουθία του Ευχελαίου. Ο ιερέας χρίει τους πιστούς με Μύρο, που είναι η απτή απόδειξη της Χάριτος του Θεού, προκειμένου να συγχωρηθούν οι αμαρτίες τους. Το βράδυ ψάλλεται στις Εκκλησίες ο Όρθρος της Μεγάλης Πέμπτης. Στην υμνολογία κυριαρχούν τα γεγονότα της νίψεως των ποδών των αποστόλων υπό του Κυρίου, του Μυστικού Δείπνου, της προσευχής του Κυρίου προς τον πατέρα του στην Γεθσημανή πριν από την σύλληψή του και της προδοσίας του Κυρίου από τον Ιούδα. Το βασικό τροπάριο της ημέρας, «Ότε οι ένδοξοι μαθηταί», αποδίδεται στον Ρωμανό τον Μελωδό. 

«Προσκυνητές σ΄ένα αλλιώτικο Μεγαλοβδόμαδο»

Πρωτοπρ. Βασίλειος Ι. Καλλιακμάνης, Καθηγητής Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.

α) Η φετινή Μεγάλη Εβδομάδα είναι αλλιώτικη από τις άλ­λες. Βρισκό­μαστε κλεισμένοι στα σπίτια και η ψυχή μας είναι περίλυπη. Μια λοιμική νόσος, ένα αόρατος ιός ταπείνωσε ολόκληρη την αλαζονική ανθρωπότητα. Κι εμείς, θα θέλαμε να βρισκόμαστε εντός των ιερών ναών, για να ακού­σουμε τους μελίρρυτους κατα­νυ­­κτι­κούς ύμνους,να προσκυνήσουμε τον Εσταυ­ρωμένο και να βιώ­σου­με από κοντά το εκούσιο Πάθος του Κυρίου μας. Ό­μως, και κάτω από αυτές τις δύσκολες συνθήκες, μπορούμε να συμπορευ­τού­με και να συ­σταυ­­ρωθούμε με τον Χριστό. Να πάρουμε θεο­φιλείς αποφά­σεις για το υπόλοιπο της ζωής μας, να λειά­νουμε το εγωι­στικό φρόνημά μας, να συμφιλιω­θούμε καταρχήν με τους οικείους μας, αφού αυτές τις μέρες βρι­σκό­μαστε πολλές ώρες μαζί τους. Να γίνουμε πιο ευ­ρύ­χωροι για τους συναν­θρώ­πους μας. Να προ­σευχη­θούμε εκτενέστερα, να ασχο­ληθούμε με τον εσωτερικό μας κόσμο περισσότερο. Να χύσουμε δάκρυα μετανοίας.Και με τον τρόπο αυτό να γευθούμε και τη χαρά της Ανάστασης.

β) Πρότυπό μας οι φιλακόλουθοι και απλοί μοναχοί του Άθωνα που περνούν τις περισσότερες ώρες προσευχό­μενοι, ψάλ­λοντες και αναγιγνώ­σκοντες κείμενα ιερά. «Το αθωνικό μεγα­λοβδό­μαδο», γρά­φει ο μακαριστός Γέ­­ρων Μωυσής Αγιορείτης, «είναι η­σύχιο, νηφάλιο, ατάραχο, μυ­στικό, σε ο­δηγεί σε χρήσιμη ενδοσκαφή, σε απαραίτητη αυτογνωσία σε αυ­το­πα­­ρα­τή­ρη­ση κι όχι συνεχή ετερο­παρα­τήρηση και κα­τάκριση… Οι Αγιορείτες Γέροντες σιωπηλά συμμετέχουν στ’ ΄Αχραντα πά­θη του Κυ­ρίου. Όταν μιλάς δεν ακούς. Σιωπούν για να ακούσουν. Ακούνε για να βιώσουν. Ότι το αίμα του Γολγοθά χύθηκε για τον κα­θέ­να… Να ακού­με και να πράττουμε. Να πράτ­τουμε το αγαθό, ν’ αφή­νουμε χώρο και για τον άλλο».

γ) Ας δούμε όμως αναλυτικότερα τα πρόσωπα και τα γεγονότα της Μεγάλης Εβδομάδας. Ο Ιωσήφ ο Πάγκαλος ηγείται του χορού των εορτα­ζό­ντων στο μέγιστο και παγκοσμίων διαστάσεων γε­γο­νός της θείας συγκα­τάβασης. Της πορείας του Κυρίου προς το εκούσιον πά­θος. Στο πρό­σω­πό του Ιωσήφ, γιού του Ιακώβ, βρίσκουν εφαρ­­μο­γή τα ευαγ­­γε­λικά μη­νύ­ματα της συμφιλίωσης και της συγ­χω­­ρη­τικότητας, της σω­φρο­σύνης και της καρδια­κής καθα­ρό­τητας. Μπορεί εκείνος να μην άκουσε το γλυ­κόηχο άγγελμα της αγάπης προς τους εχθρούς· μπορεί να μην γνώρισε από κο­ντά το ιλαρόν πρό­σωπο του Νυμφίου της Εκκλησίας, το οποίο εμπνέει τη διακονία, τη θυσία και την τιμιό­τη­τα· μπο­ρεί να έζησε εκατοντάδες χρόνια πριν από Αυ­τόν. Όμως, όλα αυτά δεν τον ε­μπό­­δισαν να αναδειχθεί άνθρωπος του Θεού, ευαγγε­λιστής πριν το ευ­αγ­γέλιο, σώ­φρων σε καιρούς αφροσύνης, υπά­κουος  μαθητής πριν την εμφάνιση του Δι­δα­­σκά­λου.

δ) Ο Ιωσήφ αποτελεί «τύπο», προ­τύ­πω­ση και προεικόνιση του Χριστού στην Πα­λαιά Διαθήκη. «Και ην Ιωσήφ καλός τω εί­δει και ωραίος τη όψει σφό­δρα»(Γέν.39,6),. Σκεπτόμενος τον Ιωσήφ, ο νους του χριστιανού α­νά­­γεται στον ερά­σμιο Νυμφίο της Εκκλη­σίας, ο οποίος είναι «τω κάλλει ωραί­ος παρά πά­­­ντας αν­θρώ­πους», που προ­σκα­λεί σε εστίαση πνευματική κάθε διψα­σμένη και πει­να­­­σμένη ψυχή. Και πρά­­γματι, η Μεγάλη Εβδομάδα απο­τελεί συ­μπόσιο πνευ­­μα­τικό, στο οποίο έχουν κλη­θεί να μετάσχουν όλοι οι άν­θρωποι. Χορταίνουν όμως α­πό τα πνευ­­­­­ματικά εδέσμα­τα, όσοι έ­χουν «ένδυ­μα γάμου», δάκρυα με­τα­­νοίας και φό­βο Θε­ού.  ΄Οπως ο Χριστός, «αμαρτίαν ουκ εποίησεν ουδέ ευ­ρέ­θη δόλος εν τω στο­ματι αυτού» (Α΄Πέτρ. 2,22), έτσι κι ο Ιωσήφ ο Πά­γκαλος, στά­θη­κε τίμιος με τον εαυτό του με το Θεό των πατέρων του αλλά και τους οικείους του. Κι ενώ οι πειρασμοί της φι­λη­δο­νίας και της εκδίκησης στην περίπτωσή του ήταν ιδιαίτερα απει­λητικοί, εκείνος κοσμού­μενος με σωφρο­σύνη ούτε την τιμή του κυρίου του προσέβαλε ούτε τα αδέλ­φια του που τον πού­λη­σαν σκλάβο εκδι­κή­θηκε. Και μπορεί η αιγύπτια σύζυ­γος του αρχι­μάγει­ρα του Φαραώ Πετεφρή να είδε τον Ιωσήφ ως σκεύος ηδονής, εκείνος όμως δεν ενέδωσε στο πάθος. Με αμετάτρεπτη γνώ­μη «έφυγε την α­μαρ­τίαν, και γυμνός ουκ ησχύ­νε­το, ως ο πρω­τόπλαστος προ της παρακοής».

ε) Η τιμιότητα όμως πληρώθηκε ακριβά, αφού οδηγήθηκε στη φυλακή. Αλλά κι εκεί η χάρη του Θεού δεν τον εγκατέ­λει­ψε. Αντίθετα, επειδή όντας στη φυλακή εξήγησε τα όνειρα του Φαραώ και προέβλεψε τη σιτοδεία, την έλλειψη δηλαδή των δη­μη­τριακών, «τον εβγάνουν από την φυλακήν και εις τον βασι­λέα παρ­ρησιάζεται και κύριος πάσης γης Αιγύπτου γίνεται», όπως αναφέρει ο Όσιος Νικόδημος. Ο Ιωσήφ παρά τις αντίξοες ε­ξω­τε­ρι­κές συνθή­κες  ακο­λού­θησε πιστά το θέλημα του Θεού, αλλά και τη φωνή της αγνής του συ­νεί­δησης. Διότι, ενώ τα α­δέλφια του τον πούλησαν, κινούμενα από φθό­νο εξαιτίας της α­­γάπης του πα­τέρα τους προς αυτόν, εκείνος όχι μόνο τα δέχ­θηκε και τα στήριξε στην αδυ­να­μία τους, ως «΄Αρχων γης Αιγύπτου και σιτοδότης», αλλά θεώρησε και την πώ­λησή του στους Ισμαηλίτες ως θέ­λη­μα Θεού!

στ) Είναι χαρακτηριστικό, ότι όταν ήρθαν τα αδέλφια του και τον συνάντησαν για πρώτη φορά στην Αίγυπτο και να ζητήσουν σιτηρά, κι εκείνος τα αναγνώρισε, θο­ρυ­βήθηκαν. Αυτός όμως τα καθησύχαζε λέγοντας: Μη λυ­πάστε, ήταν πρόνοια του Θεού η πώλησή μου στους Αιγυ­πτίους. Βρέ­θηκα εδώ, πριν από σας, για να σας προστατεύσω στον καιρό του λιμού και της σιτοδείας. Κι όταν μετά το θάνατο του πα­τέρα τους Ιακώβ, εκείνα φοβή­θηκαν την τιμωρία, τα κά­λε­σε και τους είπε: Εσείς με φθο­νή­σατε και με πουλήσατε, αλ­λά εγώ δεν θα σας κάνω κανένα κα­κό. «Του γαρ Θεού ειμί εγώ».Τον Πάγκαλο Ιωσήφ ακολου­θούν στο πνευματικό χορό οι φρόνιμες παρθέ­νες, που κρατάνε λαμπάδες ολόφωτες γε­μίζο­ντάς τες με λάδι, τις θείες α­ρετές. ΄Ε­πο­νται οι πιστές μα­θή­τριες, η πόρνη γυναίκα, και ο ευγνώμων ληστής. Ανα­ρω­τιέ­ται ο ευλαβής προσκυνητής της Μεγάλης Εβδομάδας, τί να πρω­το­θαυ­μάσει από τη ιερή αυτή χορεία, την φιλόθεη ξυνωρίδα; Την επαγρύπνηση και εγρήγορση των πέντε φρονίμων παρθένων; Τα δάκρυα και τους στεναγμούς της πόρνης; Του ληστή τη με­τά­νοια; Την παρρησία και των θάρρος των μαθητριών; Όλα μπο­ρούν να εμπνεύ­σουν. ΄Ολα κρύβουν τη φύτρα της εν Πνεύ­μα­τι ζωής.

ζ) Ακολουθούν τον Χριστό στο εκούσιο πάθος και συμπληρώνουν τη μεγάλη χορεία, οι φοβισμένοι, ταραγμένοι και σκεπτικοί μαθητές, που παρότι μυσταγω­γού­νται στο μυ­στήριο του σταυρού από τον ίδιο τον Κύ­ριο, τα γεγονότα τους υπερ­­βαί­νουν και σκανδαλίζονται. Ο Ιούδας προδίδει το Δι­δά­σκα­λο και χάνεται μέσα στην εωσφορική μοναξιά και το πάθος της φι­λαρ­γυ­ρίας. Ο Πέτρος αρνείται τον Κύριο, άλλοι μαθητές ραθυμούν, ενώ άλλοι σκορπίζονται «ως πρόβατα μη έχοντα ποι­μένα». Χρει­άσθη­καν τα δάκρυα της μετάνοιας, οι λαμπη­δόνες της θείας αγάπης και η ανα­στά­σιμη εμπειρία, για να απο­κα­τα­στήσουν οι μαθητές ως απόστολοι πλέον πλήρη κοι­­νω­νία με τον Ζωοδότη Χριστό.

 η) Υπάρχουν κι άλλοι, που δεν θεωρούν απλώς «μακρό­θεν» τα γε­νό­μενα, αλλά  καταδικάζουν ως κακούργο τον ευερ­γέτη, ως παράνομο το νομο­θέτη, «ως κα­τά­κριτον τον πάντων βασιλέα». Και δεν είναι μόνο οι Γραμμα­τείς και Φα­ρι­σαίοι, είναι οι αρνητές του Χριστού αλλά και οι θρη­σκό­λη­πτοι όλων των αιώνων. Αυτοί κατακρίνουν και δικάζουν όλους τους άλλους, αλλά οι ίδιοι δεν κουνούν το δάκτυλό τους να μπουν στη βα­σι­λεία Του. Λόγω της σκληροκαρδίας και της οίησης αδυ­να­τούν να αγα­πή­σουν το Θεό και το συνάνθρωπο και μένουν έξω «του νυμφώνος του Σωτήρος Χρι­στού». Αυτοί συμβολίζονται με την άκαρπη συκή, που είχε μόνο φύλα και βαθειά σκιά κι όχι καρπούς. Οι άγιοι Πατέρες ερμηνεύοντας, αναφέρουν ότι, ο Χριστός στη άκαρπη συκή βρή­κε μόνο τη σκιά του Νόμου της Παλαιάς Διαθήκης και γι’ αυτό κατέκρινε την πνευματική ένδεια της φαρι­σαϊ­κής Συνα­γω­γής. Και επειδή υπήρχε η εντύπωση στους ανθρώπους της ε­πο­χής του, ότι πά­ντοτε ο Κύριος ευεργε­τούσε και θεράπευε, βρήκε την ευκαιρία να δεί­­ξει,  όχι σε άνθρωπο αλ­λά στο άψυχο δένδρο, τις επι­πτώσεις της υποκρισίας και της πνευματικής ακαρπίας. Οι υπο­κριτές και οι επιφανειακά θρη­σκευό­μενοι άνθρωποι αυτοτι­μω­ρούνται, αφού ο Πανάγαθος Θε­ός αφαιρεί από αυτούς τα δώρα της θεϊκής αγάπης, σεβόμενος α­πό­λυτα την ελευθερία τους.

Γι’ αυτό, ας είμαστε χριστιανοί με επίγνωση και φόβο Θεού, αληθινοί προσκυνητές και όχι για τα «πασχαλινά έθιμα». Χριστιανοί που δεν θα μοιάζουν την άκαρπη συκιά, αλλά θα εμπνέονται από τον Ιωσήφ τον Πά­γκα­λο, και κυρίως από το πρό­σωπο του εράσμιου Νυμφίου της Εκκλη­σίας, του Κυρίου ημών Χρι­στού, ώ πρέπει, πάσα δόξα συν τω Πατρί και τω Αγίω Πνεύ­μα­τι. Αμήν.

ΜΕΓΆΛΗ ΤΡΊΤΗ

Μεγάλη Τρίτη

 Μεγάλη Δευτέρα εσπέρας

Η παραβολή των δέκα παρθένων. Η παραβολή των ταλάντων.

Κατά την Μεγάλη Τρίτη επιτελούμε ανάμνηση της περί των δέκα παρθένων γνωστής παραβολής του Κυρίου. Η Εκκλησία μας φέρνει επίσης ενώπιον μας και την παραβολή των ταλάντων, για να

καλλιεργήσουμε και να αυξήσουμε τα χαρίσματα που μας έδωσε ο Θεός. 

Η παραβολή των δέκα παρθένων

«Τη αγία και μεγάλη Τρίτη της των δέκα παρθένων παραβολής, της εκ του ιερού Ευαγγελίου, μνείαν ποιούμεθα».Ο Νυμφίος της Εκκλησίας και της ψυχής μας, «ο ωραίος κάλλει παρά πάντας βροτούς», οδεύει προς το εκούσιο Πάθος Του, καλώντας κοντά Του όλους εμάς τους πιστούς Του, για να μας κάνει κοινωνούς των σωτηριωδών παθημάτων Του και του θριάμβου της Αναστάσεώς Του.

Οι θείοι Πατέρες όρισαν την αγία αυτή ημέρα να θυμηθούμε μια από τις πιο παραστατικές και διδακτικές παραβολές του Κυρίου μας: την παραβολή των Δέκα Παρθένων. Κι' είχαν το σκοπό τους. Η συνοδοιπορία με το Χριστό μας προς το Θείο Πάθος δεν θα πρέπει να είναι τυπική και απλά συναισθηματική, αλλά να είναι ολοκληρωτική συμμετοχή στην εν Χριστώ πορεία και να συνοδεύεται από οντολογική αλλαγή  του είναι μας.  Η ενθύμηση της παραβολής των δέκα παρθένων είναι μια άριστη πνευματική άσκηση για να μην διαφεύγει από τη σκέψη μας η επερχόμενη μεγάλη, επιφανής και συνάμα φοβερή ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου μας.

Την παραβολή των δέκα Παρθένων διασώζει ο ευαγγελιστής Ματθαίος στο 25ο  κεφάλαιο του Ευαγγελίου του. Με την ευκαιρία μιας καταπληκτικής εσχατολογικής ομιλίας Του ο Κύριος είπε και την εξής παραβολή: Η Βασιλεία των ουρανών μοιάζει με δέκα παρθένες οι οποίες αφού πήραν μαζί τους τα λυχνάρια τους πήγαν να υποδεχθούν τον νυμφίο. Πέντε από αυτές ήταν σώφρονες και φρόντισαν να έχουν μαζί τους απόθεμα λαδιού για τα λυχνάρια τους, ενώ οι άλλες πέντε ήταν ανόητες και δεν φρόντισαν να έχουν μαζί τους το αναγκαίο απόθεμα λαδιού. Επειδή δε αργούσε ο νυμφίος και η νύχτα προχωρούσε έπεσαν να κοιμηθούν. Τα μεσάνυχτα ακούστηκε μια γοερή κραυγή η οποία ανήγγειλε τον ερχομό του νυμφίου. Οι παρθένες σηκώθηκαν για να προαπαντήσουν τον νυμφίο. Οι μεν σώφρονες παρθένες που είχαν απόθεμα λαδιού άναψαν τα λυχνάρια τους, οι δε μωρές ζητούσαν απεγνωσμένα από τις σώφρονες να τους δώσουν λίγο λάδι. Εκείνες τους απάντησαν πως μόλις αρκεί για τα δικά τους τα λυχνάρια και καλά θα κάνουν να πάνε να αγοράσουν. Οι ανόητες παρθένες έτρεξαν να αγοράσουν λάδι, αλλά εν τω μεταξύ ο νυμφίος έφθασε και μπήκε στο χώρο του γάμου με τις πέντε φρόνιμες και έκλεισε την πόρτα. Οι ανόητες παρθένες έφθασαν μετά και άρχισαν να φωνάζουν Κύριε, Κύριε άνοιξέ μας. Αυτός τους απάντησε αλήθεια σας λέγω πως δεν σας γνωρίζω και έμειναν τελικά έξω του νυμφώνος. Κλείνει την παραστατική αυτή παραβολή του ο Κύριος με την εξής σωτήρια προτροπή: «Γρηγορείτε ουν, ότι ουκ οίδατε την ημέραν ουδε την ώραν εν η ο Υιός του ανθρώπου έρχεται»  (Ματθ.κε΄13 ) και «γρηγορείτε ουν΄ ουκ οίδατε γαρ πότε ο κύριος της οικίας έρχεται, οψέ ή μεσονυκτίου ή αλεκτροφωνίας ή πρωί΄ μη ελθών εξαίφνης εύρη υμάς καδεύδοντας»(Μάρκ.13:35).

         Η παραβολή αυτή έχει ως σκοπό να θυμίσει στους πιστούς πως η Δευτέρα και ένδοξη Παρουσία του Κυρίου θα γίνει ξαφνικά, θα έρθει «ως κλέπτης εν νυκτί» (Α΄Θεσ.5:2). Γι' αυτό θα πρέπει οι πιστοί να είναι πάντοτε, ανά πάσα στιγμή έτοιμοι, για την υποδοχή Του, διαφορετικά θα μείνουν έξω από τη βασιλεία του Θεού και θα χαθούν. Έτσι οι θείοι Πατέρες έκριναν σκόπιμο να αφιερώσουν μια ημέρα της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδος στην ανάμνηση της εσχατολογικής αυτής παραβολής των δέκα παρθένων. Το κατανυκτικό κλίμα αυτών των αγίων ημερών είναι η καλλίτερη στιγμή για να υπενθυμίσει η αγία μας Εκκλησία στους πιστούς το φοβερό και απρόοπτο της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου. Επίσης  η εγρήγορση   είναι συνυφασμένη με το Πάθος του Θεανθρώπου. Ο Ίδιος ο Κύριος κατά τη δραματική νύκτα της συλλήψεως Του στον κήπο της Γεθσημανή τόνιζε στους μαθητές του «Γρηγορείτε και προσεύχεσθε» (Μάρκ.14:38)!

       Μέσα στην κατανυκτική ατμόσφαιρα της Μεγάλης Εβδομάδος η μνεία της Δευτέρας Παρουσίας και η ανάγκη της συνεχούς ετοιμασίας για την τρομερή εκείνη ημέρα, είναι επιτακτική. Ο επίγειος βίος μας είναι καθοριστικός για τον επέκεινα της ζωής αυτής προορισμού μας. Οι φρόνιμες παρθένες φρόντισαν να είναι έτοιμες για την υποδοχή του Νυμφίου, σε αντίθεση με τις μωρές και νωθρές παρθένες, οι οποίες είχαν διασπάσει την προσοχή τους σε άλλες δευτερευούσης σημασίας έννοιες και δεν φρόντισαν να έχουν τα απαραίτητα εφόδια για την υποδοχή του Νυμφίου και να εξασφαλίσουν την είσοδό τους στη λαμπρή γαμήλια ευφροσύνη.

       Οι παρθένες είναι οι ψυχές μας και η προμήθεια λαδιού για το λυχνάρι είναι ο επίγειος συνεχής αγώνας για να κάνουμε το θέλημα του Θεού, να κάνουμε έργα ευποιίας, να παραμερίζουμε από την ύπαρξή μας συνεχώς όλα εκείνα τα στοιχεία που είναι παρείσακτα στη φύση μας και αντιστρατεύονται την πνευματική μας πρόοδο και τελείωση. Το λυχνάρι είναι η παρρησία μας μπροστά στο Θεό. Οι φρόνιμες παρθένες συμβολίζουν  τις αγαθής προαίρεσης ψυχές, οι οποίες ζουν αδιάκοπα την λαχτάρα της ένωσής τους με το Νυμφίο της Εκκλησίας, τον σωτήρα Χριστό. Γι' αυτό αγωνίζονται αέναα να αποκτούν αρετές και πνευματική προκοπή και να περιθωριοποιούν όλα εκείνα τα στοιχεία, τα οποία αντιστρατεύονται την ένωσή τους με το Θεό. Οι μωρές παρθένες συμβολίζουν τις ράθυμες, αδιάφορες και εν πολλοίς εχθρικά προς το Χριστό διατελούσες ψυχές. Είναι εκείνες οι ψυχές οι οποίες απορροφημένες από την υλιστική ευδαιμονία, αδιαφορούν για την πνευματική πρόοδο και την εν Χριστώ σωτηρία.

         Το φοβερό γεγονός της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου θα γίνει, όπως αναφέραμε ξαφνικά και σε χρόνο ανύποπτο και θα πληρώσει με χαρά ανείπωτη τις φρόνιμες και αγαθές ψυχές και θα φέρει φόβο και αγωνία τις μωρές ψυχές. Οι μεν πρώτες θα επιβραβευτούν για την σώφρονα στάση τους και θα εισέλθουν στην ατέρμονη βασιλεία του Θεού, ενώ οι δεύτερες εξ' αιτίας της αμέλειά τους θα αποκλειστούν από τη βασιλεία του Θεού και θα βυθισθούν στην κατάσταση της παντοτινής λύπης και της τιμωρίας, «εις το πυρ το αιώνιον το ητοιμασμένον τω διαβόλω και τοις αγγέλοις αυτού»(Ματθ.25:41) 

          Ως συνοδοιπόροι του Θείου Πάθους θα πρέπει να έχουμε συνεχώς στραμμένη τη σκέψη μας πως θα ενώσουμε την ψυχή μας με το Νυμφίο Χριστό. Τα φτηνά και εφήμερα πράγματα πρέπει να τα θέτουμε σε δεύτερη μοίρα, αν θέλουμε κι' εμείς να βρεθούμε στην ομάδα των φρονίμων παρθένων κατά τη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου. Ο δρόμος του Θείου Πάθους δείχνει και σε μας το δικό μας δρόμο, ο οποίος είναι ατραπός μαρτυρίου, ο οποίος όμως οδηγεί στη εν Χριστώ λύτρωση και στην αιώνια ζωή.

Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΩΝ ΤΑΛΑΝΤΩΝ

Με την παραβολή των ταλάντων ο Χριστός θέλει να μας παρουσιάσει τα δώρα και τα χαρίσματα, που ο Θεός έχει δώσει στον άνθρωπο. Ο καθένας, πρέπει να καλλιεργήσει και να αναδείξει τα χαρίσματα του. Δηλαδή, να προσφέρει με πολλή αγάπη τις υπηρεσίες του στους συνανθρώπους του. Έτσι θα είναι έτοιμος να υποδεχτεί στην καρδιά του την αγάπη και την επιβράβευση του Ιησού Χριστού.

"Κάποιος άνθρωπος που ήταν έτοιμος για ταξίδι κάλεσε τους δούλους του και τους παράδωσε την περιουσία του. Και σ' άλλον μεν έδωσε πέντε τάλαντα σ' άλλον δύο και σ' άλλον ένα σύμφωνα με τη δύναμη του καθενός και αμέσως αναχώρησε. Εκείνος που πήρε τα πέντε τάλαντα πήγε και δούλεψε και μ' αυτά κέρδισε και άλλα πέντε. Έτσι έκανε και αυτός που πήρε τα δύο και κέρδισε άλλα δύο. Εκείνος όμως που πήρε το ένα, πήγε και έσκαψε στη γη και έθαψε το χρήμα του κυρίου του. Ύστερα από πολύ χρονικό διάστημα φτάνει ο κύριος των δούλων και λογαριάζεται μαζί τους. Και αφού ήλθε εκείνος που πήρε τα πέντε τάλαντα, έφερε και άλλα πέντε και λέγει στον κύριο· πέντε τάλαντα μου παράδωσες, να, εγώ κέρδισα και άλλα πέντε.

Του είπε ο κύριος του· μπράβο καλέ μου δούλε και πιστέ· ήσουν πιστός στα λίγα, εγώ θα σε εγκαταστήσω στα πολλά. Έμπα λοιπόν στη χαρά του κυρίου σου. Ήλθε και εκείνος που είχε πάρει τα δύο τάλαντα, και είπε. Κύριε, δύο τάλαντα μου παράδωσες· να που εγώ κέρδισα άλλα δύο τάλαντα. Τότε ο κύριος του είπε· Μπράβο δούλε καλέ και πιστέ. Φάνηκες πιστός στα λίγα, εγώ θα σε εγκαταστήσω πολλά. Τότε ήλθε και εκείνος που είχε πάρει το ένα τάλαντο, και είπε: Κύριε, ήξερα που είσαι ένας σκληρός άνθρωπος, θερίζεις εκεί που δεν έσπειρες και μαζεύεις από κει που σκόρπισες. Επειδή φοβήθηκα, πήγα και έκρυψα το τάλαντο σου στη γη, να, λοιπόν, παρ' το γιατί είναι δικό σου. Και ο κύριος του αποκρίθηκε: δούλε πονηρέ και οκνηρέ, ήξερες πως θερίζω από κει που δεν έσπειρα και μαζεύω απ' εκεί που δε σκόρπισα. Έπρεπε λοιπόν να βάλεις τα λεφτά σου στους τραπεζίτες και εγώ, όταν θα επέστρεφα θα τα έπαιρνα πίσω με τόκο. Πάρτε απ' αυτόν το τάλαντο και δώστε το σε κείνον, που έχει τα δέκα τάλαντα.

Γιατί στον καθένα που έχει, θα δοθούν και άλλα και θα περισσέψουν. Από κείνον όμως που δεν έχει, θα του αφαιρεθεί και κείνο που έχει. Πάρτε και ρίξτε αυτόν τον άθλιο δούλο έξω στο σκοτάδι, εκεί που ακούγεται το κλάμα και το τρίξιμο των δοντιών. Και λέγοντας αυτά τόνιζε· όποιος έχει αυτιά για να ακούει, ας ακούει."

Ο ΝΥΜΦΙΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΊΑΣ

Μεγάλη Δευτέρα: Ιδού ο Νυμφίος έρχεται…

 

«Ιδού ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός. Και μακάριος ο δούλος ον ευρήσει γρηγορούντα. Ανάξιος δε πάλιν, ον ευρήσει ραθυμούντα». Ο Χριστός είναι ο Νυμφίος της Εκκλησίας και ο Νυμφίος κάθε ανθρώπου. Στο πρόσωπο Του αποκαλύπτεται ότι ο Θεός δεν είναι μια απομακρυσμένη ανώτερη και απρόσωπη δύναμη που παρακολουθεί απαθώς και εξ αποστάσεως την ιστορία και τον κόσμο. Είναι ο Νυμφίος που ο αθεράπευτος ο έρωτας του για το πλάσμα Του τον αφήνει να κατεβαίνει ακόμα και στα πιο βαθιά σκοτάδια της ανθρώπινης κατάπτωσης για να το ξαναστήσει, για να ξαναφτιάξει την εικόνα του. Τη Μεγάλη Δευτέρα η Εκκλησία μάς καλεί να θυμηθούμε επίσης τον πάγκαλο Ιωσήφ. «Τον δουλωθέντα μεν τω σώματι, την ψυχήν δε αδούλωτον συντηρούντα». Θυμίζει μιαν άλλη μορφή ελευθερίας, εκείνην της ψυχής. Πολύ πιο δυνατή και αυθεντική στην έκφρασή της. 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΐΩΝ

Κυριακή των Βαΐων: Η Κυριακή μετά το Σάββατο του Λαζάρου είναι η Κυριακή των Βαΐων. Πρόκειται για την τελευταία Κυριακή της Σαρακοστής και ταυτόχρονα την πρώτη ημέρα της Μεγάλης Εβδομάδας.

Θριαμβευτική είσοδος του Ιησού στην Ιερουσαλήμ, «καθήμενος επί πώλου όνου». «Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου», αναφωνούσε το πλήθος, που τον υποδέχθηκε με «τα βαΐα των φοινίκων».

Σε ανάμνηση αυτού του γεγονότος, μετά το πέρας της πρωινής λειτουργίας, μοιράζονται στους πιστούς φύλλα δάφνης (βάγιες). Σε πολλά μέρη του χριστιανικού κόσμου, αντί για φύλλα δάφνης, μοιράζονται φύλλα ελιάς ή άλλων δέντρων και κλαριά φοινίκων, που είναι σύμφωνο με τα Ευαγγέλια. Η έκφραση «μετά βαΐων και κλάδων», που υποδηλώνει τη θριαμβευτική υποδοχή κάποιου ή κάποιων, έχει αναφορά σε αυτή τη θρησκευτική εορτή. 

Το βράδυ στις εκκλησίες ψάλλεται  ο όρθρος της Μεγάλης Δευτέρας, όπου τιμάται ο Ιωσήφ ο Πάγκαλος και γίνεται αναφορά στο γεγονός της ξηρανθείσης συκής.

Ο Ιωσήφ ο Πάγκαλος ήταν δισέγγονος του Αβραάμ και υιός του Ιακώβ. Ιδιαίτερα αγαπητός στον πατέρα του, φθονήθηκε από τον αδελφό του, έπεσε σε δυσμένεια και πωλήθηκε ως σκλάβος στην Αίγυπτο. Ύστερα από πολλές περιπέτειες, βρίσκεται κάποτε γενικός άρχοντας στην Αυλή του Φαραώ. Θεωρήθηκε από την εκκλησία ως προεικόνιση του Χριστού, αφού πέρασε περιπέτειες, που θυμίζουν ανάλογα το Θείο Μαρτύριο.
Η υμνογραφία της ημέρας είναι αφιερωμένη στον Ιωσήφ και την παραβολή της ξηρανθείσης συκής. Οι δυο πιο γνωστοί ύμνοι, που αποδίδονται στον Ρωμανό τον Μελωδό, είναι το τροπάριο Ιδού ο Νυμφίος και το εξαποστειλάριο Τον νυμφώνα σου βλέπω.

Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ

Αυτό το Σάββατο τιμάμε την υπό του Χριστού Ανάσταση του φίλου Του Λαζάρου. Ο Λάζαρος ήταν φίλος του Χριστού και οι αδελφές του Μάρθα και Μαρία τον φιλοξένησαν πολλές φορές (Λουκ.ι΄, 38-40, Ιωαν.ιβ΄, 1-3) στη Βηθανία κοντά στα Ιεροσόλυμα. Λίγες μέρες πρό του πάθους του Κυρίου ασθένησε ο Λάζαρος και οι αδελφές του ενημέρωσαν σχετικά τον Ιησού που τότε ήταν στη Γαλιλαία να τον επισκεφθεί. Ο Κύριος όμως επίτηδες καθυστέρησε μέχρι που πέθανε ο Λάζαρος, οπότε είπε στους μαθητές του πάμε τώρα να τον ξυπνήσω. Όταν έφθασε στη Βηθανία παρηγόρησε τις αδελφές του Λάζαρου που ήταν πεθαμένος τέσσερις μέρες και ζήτησε να δει το τάφο του. Όταν έφθασε στο μνημείο, δάκρυσε και διέταξε να βγάλουν την ταφόπλακα. Τότε ύψωσε τα μάτια του στον ουρανό, ευχαρίστησε τον Θεό και Πατέρα και με μεγάλη φωνή είπε: Λάζαρε, βγές έξω. Αμέσως βγήκε έξω τυλιγμένος με τα σάβανα ο τετραήμερος νεκρός μπροστά στο πλήθος που παρακολουθούσε και ο Ιησούς ζήτησε να του λύσουν τα σάβανα και να πάει σπίτι του. (Ιωαν. ια΄,44) Η αρχαία παράδοση λέγει ότι τότε ο Λάζαρος ήταν 30 χρονών και έζησε άλλα 30 χρόνια. Τελείωσε το επίγειο βίο του στην Κύπρο το έτος 63 μ.Χ. και ο τάφος του στην πόλη των Κιτιέων έγραφε: «Λάζαρος ο τετραήμερος και φίλος του Χριστού». Το έτος 890μ.Χ. μετακομίσθηκε το ιερό λείψανό του στην Κωνσταντινούπολη από τον αυτοκράτορα Λέοντα το σοφό, ο οποίος συνέθεσε τα ιδιόμελα στον εσπερινό του Λαζάρου: Κύριε, Λαζάρου θέλων τάφον ιδείν, κλπ Χαρακτηριστικό της μετέπειτας ζωής του Λαζάρου λέγει η παράδοση, ήταν ότι δεν γέλασε ποτέ παρά μια φορά μόνο όταν είδε κάποιο να κλέβει μια γλάστρα και είπε την εξής φράση: Το ένα χώμα κλέβει το άλλο. Η Ανάσταση του Λαζάρου επέτεινε το μίσος των Εβραίων που μόλις την έμαθαν ζήτησαν να σκοτώσουν τον Λάζαρο και το Χριστό. Αυτή τη μέρα δεν γίνονται μνημόσυνα με κόλλυβα, σε ανάγκη μόνο απλό Τρισάγιο.

Ἀπολυτίκιον Θέλοντας Χριστέ και Θεέ μας να δείξεις, προ της σταυρικής Σου Θυσίας, ότι είναι βέβαιο πράγμα η ανάσταση όλων των νεκρών, ανέστησες εκ νεκρών τον Λάζαρον. Για τούτο και εμείς, μιμούμενοι τα παιδιά που σε υποδέχθηκαν κατά την είσοδό Σου στην Ιερουσαλήμ, κρατούμε στα χέρια μας τα σύμβολα της νίκης, τα βάϊα και βοώμε προς Εσένα, τον νικητή του θανάτου: Βοήθησέ μας και σώσε μας, Συ που ως Θεός κατοικείς στα ύψιστα μέρη του ουρανού, ας είσαι ευλογημένος Συ, που έρχεσαι απεσταλμένος από τον Κύριο! Ἕτερον Ἀπολυτίκιον  Ἦχος α’. Τὴν κοινὴν Ἀνάστασιν πρὸ τοῦ σοῦ πάθους πιστούμενος, ἐκ νεκρῶν ἤγειρας τὸν Λάζαρον Χριστὲ ὁ Θεός· ὅθεν καὶ ἡμεῖς ὡς οἱ παῖδες, τὰ τῆς νίκης σύμβολα φέροντες, σοὶ τῷ νικητῇ τοῦ θανάτου βοῶμεν· Ὠσαννὰ ἐν τοῖς ὑψίστοις, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος, ἐν ὀνόματι Κυρίου.

ΔΕΛΤΊΟ ΤΎΠΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Μετά τήν πολλαπλή ἐμφάνιση περιστατικῶν ἀσθενῶν νοσούντων ἀπό κορωναϊό σέ πυκνοκατοικημένη συνοικία τῆς πόλης τῆς Λάρισας καί μέ ἐμφανῆ τόν κίνδυνο μετάδοσης τῆς ἀσθένειας, ἡ Ἱερά Μητρόπολη Λαρίσης καί Τυρνάβου συμβάλλοντας στόν κοινόν ἀγώνα τῆς τοπικῆς μας κοινωνίας καί τῶν Ἀρχῶν της γιά τόν περιορισμό τῆς πανδημίας καί τήν προστασία ἀνθρώπινων ζωῶν, κατόπιν σύσκεψης τῶν Προϊσταμένων τῶν Ἱερῶν Ναῶν τῆς Λάρισας ὑπό τήν προεδρία τοῦ Σεβασμιωτάτου, ἡ ὁποία πραγματοποιήθηκε στό χῶρο τοῦ «Ἐπιουσίου» μέ λήψη ὅλων τῶν θεσπισμένων μέτρων ἀ-σφαλείας, ἀποφάσισε τό κλείσιμο τῶν Ἱερῶν Ναῶν τῶν Ἀρχιερατικῶν Περιφερειῶν πόλεως Λαρίσης, Τυρνάβου καί Ἀμπελῶνος μέχρι τήν ἅρση τῶν περιοριστικῶν μέτρων αὐστηρῆς καραντίνας στή συγκεκριμένη συνοικία.

Ἡ ἀπόφαση αὐτή λήφθηκε μέ πόνο ψυχῆς καθώς ἐν ὄψει τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Ἑβδομάδος, προσευχή καί προσδοκία ὅλων μας ἦταν ἄλλα. «Τοῦ Θεοῦ περὶ ἡμῶν κρεῖττὸν τι προβλεψαμένου» (Ἑβρ. ια´, 40), πορευόμαστε στήν Ἁγία καί Μεγάλη Ἑβδομάδα «ὄγκον ἀποθέμενοι πάντα καὶ τὴν εὐπερίστατον ἁμαρτίαν, δι’ ὑπομονῆς τρέχωμεν τὸν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα, ἀφορῶντες εἰς τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν Ἰησοῦν, ὃς ἀντὶ τῆς προκειμένης αὐτῷ χαρᾶς ὑπέμεινε σταυρόν, αἰσχύνης καταφρονήσας, ἐν δεξιᾷ τε τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ κεκάθικεν.» (Ἑβρ. ιβ´, 1-2). Δηλαδή, ἐπειδή ὁ Θεός ἔχει προβλέψει κάτι καλύτερο ἀναφορικῶς μέ ἐμᾶς, πορευόμαστε στήν Ἁγία καί Μεγάλη Ἑβδομάδα ἀποτινάσσοντας κάθε βαρειά σκέψη καί τήν ἁμαρτία, ἡ ὁποία εὔκολα μᾶς μπλέκει, τρέχοντας μέ ὑπομονή τό ἀγώνισμα τοῦ δρόμου πού ἀνοίγεται μπροστά μας, μέ τούς ὀφθαλμούς προσηλωμένους στόν Ἀρχηγό καί χορηγό τῆς τέλειας Πίστης Ἰησοῦ, ὁ ὁποῖος χάρη τῆς χαρᾶς πού τόν περίμενε, ὑπέμεινε σταυρικό θάνατο, περιφρονῶντας τήν ντροπή πού τοῦ ἀπένειμε ὁ κόσμος καί ἔτσι ἀνέβασε τήν ἀνθρώπινη φύση στήν πλέον τιμητική θέση, στά δεξιά τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ.

Ἡ Ἱερά Μητρόπολη Λαρίσης καί Τυρνάβου ἐκφράζει τίς εὐχαριστίες της πρός τήν Περιφέρεια Θεσσαλίας, τό Δῆμο Λάρισας, τήν  Περιφερειακή Ἀστυνομική Διεύθυνση Θεσσαλίας καί κυρίως τίς Ὑγειονομικές Ἀρχές καί Ὑπηρεσίες τοῦ Νομοῦ μας, γιά τήν ἀνύστακτη ἐπαγρύπνηση καί τήν προσφορά τους στήν τοπική μας κοινωνία. Συνάμα παρακαλεῖ καί προτρέπει ὅλους τούς συμπολίτες μας, ἰδίως τούς κατοίκους τῆς ὑπό αὐστηρή καραντίνα συνοικίας, νά συνεργάζονται μέ τίς Ἀρχές καί τίς ὑποδείξεις τους, χωρίς ἀντιδικίες ἤ περιττούς ἐκνευρισμούς, κατανοῶντας ὅτι μετά ἀπό τόσες ἡμέρες περιοριστικῶν μέτρων ἡ ὑπομονή καί οἱ ἀντοχές ὅλων μας ἔχουν δοκιμασθεῖ. Τό νά ἀντέξουμε ὅμως, εἶναι μονόδρομος, καθώς ὁ,τιδήποτε ἄλλο σημασιοδοτεῖ ἀνεπανόρθωτες καί ἀνεξέλεγκτες καταστάσεις.

Θά ἐπακολουθήσει λεπτομερές Δελτίο Τύπου ἀναφορικά μέ τήν Ἁγία καί Μεγάλη Ἑβδομάδα.

ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ